En wat daarmee te doen
Vragen, vragen, vragen… de hele dag door als het kon. Kleine vragen, grote vragen, triviale vragen, existentiële vragen, waarom-vragen, wat als-vragen, wanneer-vragen en hoe-vragen… Vragen waar die snelle denkers zelf al over nagedacht hebben, of vragen die net in hun hoofd oppoppen. Herkenbaar?
Die honderden vragen zijn een teken van een grote nieuwsgierigheid, een grote leergierigheid, een onderzoekende houding. Ze willen de wereld ontdekken en begrijpen. Ze denken heel snel en heel ver. Het is een laaiend vuur dat in hen brandt en dat we echt niet mogen blussen. Ik vind het vooral heel boeiend, als kinderen hier ongestoord tijdens de groeitrajecten en coaching vragen kunnen stellen en kunnen inpikken op elkaar. Daar gaat mijn hart sneller van slaan! En toch, ook hier is dat soms vermoeiend.
Wat kan jij doen als ouder als je kinderen een spervuur aan vragen afvuren?
Allereerst erken hun vragen. Geef aan dat je hen gehoord hebt, dat je merkt dat ze vragen hebben en dat deze vragen voor hen belangrijk zijn, dat ze op zoek zijn naar antwoorden, … Complimenteer hun nieuwsgierigheid en leergierigheid. Amaai, dáár ben jij mee bezig! Dat had ik mij nog nooit / ook al afgevraagd! Of Wat een goeie vraag! Of Aha, interessant dat je daar een antwoord op zoekt! Of Knap dat je zo nieuwsgierig bent. Zo voelen ze zich meteen gehoord en voelen ze dat ze mogen zijn wie ze zijn. En kan je een antwoord geven, hou je dan zeker niet in. Geef duiding, beargumenteer, licht toe. Of ga samen op zoek naar het antwoord, op internet, in een boek, of schakel hulp in. Heb je geen tijd, dan kan je de vraag (laten) opschrijven en er op een later tijdstip op terug komen.
Moet je het antwoord schuldig blijven, wees dan gewoon eerlijk. Je hoeft écht niet alles te weten!
Nog een leuke om te proberen: kaats de vraag naar je kind terug. ‘Wat denk jij?’ is een heel dankbare vraagzin om te gebruiken. En ik kan zo genieten van alle hersenspinsels op die vraag! Heerlijk om hun gedachtegang mee te mogen volgen. En wie weet kan jij op dat moment wat extra info geven, het bredere kader voor hen scheppen.
En zoals ik daarnet al zei, ik vind die vele vragen heerlijk… maar soms ook echt vermoeiend. Je mag je grenzen hier stellen, zeker als het vragenvuur op een ongelegen moment voor jou of voor je kind (lees: tijdens bedtijd) komt. Leg uit dat je graag hun vragen beantwoordt, maar dat er ook momenten zijn waarop je je moet concentreren op andere dingen of zij bijvoorbeeld moeten slapen. Geef dan liefst ook concreet aan wanneer ze dan wel bij jou terecht kunnen met hun vragen. Ik hoor dat je veel vragen hebt, maar ik kan nu tijdens het koken niet naar jou luisteren. Na het avondeten maak ik graag tijd voor jouw vragen. En ook dat doe ik hier in de groeitrajecten. Soms is het even afbakenen en dat is helemaal oké. En dat doe ik hier thuis ook, als ik me net even moet focussen op iets anders en ik mijn aandacht niet kan richten op al die vragen. En ook dat is oké.
Al die vragen, héél boeiend, soms vermoeiend, maar ook gewoon een onderdeel van wie onze kinderen zijn. Laten we hun vuur vooral bewaken en koesteren.
